युवा आणि मी (Yuva and I)

Posted by: शशि (Shashi)
(Posted in Devanagiri script, please comment if you have font display issues we can guide you)

२

आपला core competence आयुष्यात लवकर उमजणे ह्यासारखे दुसरे भाग्य नाही. माझ्या व्यावसायिक जीवनात मला अजून तो तसा उमजला आहे की नाही हा माझा अंतर्गत वादाचा विषय आहे. पण कलाजीवनात मात्र मला काय करायला आवडेल ते मला नशीबाने शाळकरी जीवनातच जाणवले. शाळेत असताना आम्हाला अभिव्यक्ती विकासाचा वर्ग दर आठवड्याला असायचा. अभिनयाचे काय थोडेफार धडे मी गिरवले असतील ते तिथेच. त्याआधी अगदी लहानपणी मी कोकणातल्या आमच्या गावी रत्नेश्वराच्या उत्सवात संत तुकारामांच्या मुलाचं छोटंसं काम केलं होतं तेवढंच. नाटकं पाहिली होती, आवडायचीसुद्धा; पण आपण स्वत: स्टेजवर कधी उभे राहू असं वाटलंच नव्हतं. माझ्या शाळेनं मला तशी संधी दिली आणि त्याबद्दल मी तिचा आजन्म ऋणी राहेन.

ब-याचदा माणसाला आपली आवड/ आपले बलस्थान अचानक सापडते. एक नवी दिशा, नवे जग ध्यानीमनी नसताना एकदम उघडते आणि आपण एका नव्याच यात्रेला निघतो. तसंच ते झालं. माझ्यासारखा लाजरा बुजरा मुलगा आंतरशालेय प्रसंगनाट्य स्पर्धेसाठी शाळेच्या चमूत निवडला गेला आणि चक्क अभिनयाचं दुसरं पारितोषिक मिळवून आला. आपल्या अंगी काहीतरी कसब आहे आणि लोकांनी ते वाखाणलं आहे हा शोध किती भन्नाट असतो! गरीबाला स्वत:च्या घरात पुरलेला खजिना मिळावा तसा.

माझी ती अभिनय-आनंदयात्रा पुण्यात बरी चालली होती. तिच्यात आता खंड पडणार हे गृहित धरुनच मी बंगलोर गाठलं होतं. सुदैवाने तसं झालं नाही.

सध्या मी जरी कट्टर युवा सभासद असलो तरी बंगलोरमधली पहिली एकांकिका मी केली, "गांधार", ती “YTC” (Youngsters Theatre Circle) ह्या शेखर ब्रह्मेप्रणित ग्रुपबरोबर. ते नाटक दुर्दैवानं साफ पडलं. कोणतंच बक्षीस नाही की हो! नशीब, माझं पुढचं नाटक (Involvement Fantasy) जरातरी यशस्वी झालं. ते होतं “आम्ही”चं. युवा अजून माझा प्रतिस्पर्धी संघच होता!

रंगमंचावर वैर असलं तरी एरवी युवातल्या काहीजणींबरोबर मात्र माझी मैत्री वाढत गेली. त्या मुली होत्या कीर्ती व प्रीती साठे आणि नयन कवठेकर. याला कारण माझी मुलींमधली लोकप्रियता हे नसून आमचे सर्वांचे (आपापले) आई-वडील होते. त्यांची ओळख, गप्पाटप्पा आणि सहकुटुंब भोजनाचे प्रसंग वाढले होते ना! त्यामुळे अशा प्रसंगी उपरिनिर्दिष्ट मुलींना मला सहन करणे भाग पडत असे.

पण ह्या मुली चांगल्या निघाल्या बिचा-या. मला युवात खेचण्याचे मोलाचे काम त्यांनीच तर केले. त्या काळी माझ्या पाठीमागे मला शिष्ट म्हणायचा अगोचरपणा त्या करीत असत असे जरी आत्ता उघडकीस आले असले तरी मी मोठ्या मनाने त्यांना माफ केले आहे. काही झालं तरी त्यांच्यातल्या मिस. नयनने पुढच्या तीन-चारच वर्षांत माझ्याशी लग्न करायला होकार देण्याचा जो अतुलनीय शहाणपणा दाखवला त्याने भारावून जाऊन मी ही माफी केली आहे. शेवटी “क्षमा वीरस्य भूषणम्” म्हणतात तेच खरे.

माझ्या आठवणीनुसार ३१ डिसेंबर ९६ च्या रात्री मी पहिल्यांदा युवाच्या पार्टीला हजेरी लावली. ती पार्टी मला नक्कीच भावली असणार कारण पुढे लवकरच युवाच्या कूर्ग सहलीतही मी सामील झालो होतो. माझ्यातला शिष्ट (धीटपणे सांगायचं, तर खरं म्हणजे लाजाळू!) शशि हळुहळू मागे पडत गेला. लाजायचं काही कारणच उरलं नव्हतं. माझ्या नकळत युवाने मला सहजी सामावून घेतलं होतं. पुण्याच्या रम्य आठवणी आता मला छळेनाश्या झाल्या होत्या.

(क्रमश:)